Piek

Met het vallen van de bladeren, valt er ook altijd een wat donkere deken over menige gemoedstoestand. Alsof door het vertrekken van de vogels en de zon onze goede zomerzin ook richting het zuiden verdwijnt.

We lopen weggedoken in onze (hoofdzakelijk zwarte en grijze) jassen over straat. Blik op boos en de natte stoep, vanwege die snertregen. Terwijl de meeste bomen toch erg hun best doen om er nog iets van te maken. “Ok, over een maand ben ik helemaal kaal, maar kijk mij eens mooi rood en geel zijn!” lijken ze te zwaaien.

Bij mij heeft die neerslagtigheid nog een bijverschijnsel: vanaf het moment dat ik ’s ochtends wakker word, begint het gepieker. Nou ja, laat ik het ‘nadenken’ noemen. Dat klinkt iets positiever. En dat zijn mijn gedachtes over het algemeen ook. Maar ook van leuke plannen en goede (blog)ideeën kun je wakker liggen.

Als mijn gedachtestroom wordt onderbroken door de wekker is er niks aan de hand, maar soms begint dat gemaal al rond vijf uur. En natuurlijk zou ik dan op kunnen staan, maar in dit jaargetijde is het bed nog zo lekker warm en het huis nog zo koud.

Als klap op de vuurpijl krijgen we er ook nog een uurtje extra (pieker)tijd bij. Joepie.

Maar ik heb de verklaring en dus ook de oplossing gevonden!

In het voorjaar en de zomer nemen we vaker de tijd om een beetje uit het raam te turen. Of om ons heen te dromen tijdens een wandeling. Dan kunnen onze gedachtes ongemerkt scharrelen en de vrije uitloop krijgen.

Wordt het slecht weer, dan verdwijnt de kin richting kraag. We kijken minder graag naar het grauwe landschap dat aan ons voorbij trekt. Ondanks die kleurige bomen. Ons hoofd krijgt dan minder ruimte om de gedachtes overdag te laten spoken.

“Dan doen we dat toch gewoon ’s ochtends vroeg?” moeten al die opgehoopte overpeinzingen denken. Of ’s avonds, dat kan natuurlijk ook.

Dus vanaf nu probeer ik overdag regelmatig naar buiten te staren. Weg te dromen van warm weer in de hoop morgenvroeg nog lang gedachteloos van mijn net zo warme bed te kunnen genieten.

Winterslaap

Tijdens deze donkere dagen vraag ik me af waarom mensen geen winterslaap houden. Ok, ik snap dat wij onze hartslag niet kunnen verlagen naar vier slagen per minuut, zoals een kikker. Maar voor de rest is het toch best te organiseren?

De dagen zijn nu zo ontzettend kort. Eer het licht is, begint het alweer te schemeren. En de kou jaagt iedereen naar binnen of op zijn minst diep verzonken in jas en onder muts.

De natuur slaapt. Bruin overheerst, waarna kaal volgt en misschien straks een laagje wit.

De dag doet amper haar ogen open en trekt in december een deken over ons heen. Een duidelijker signaal van bedtijd kunnen we niet krijgen.

Ik stel het me daarom elk jaar weer voor: als een eekhoorn ga ik de supermarkt plunderen en alle kasten in huis volstoppen met eten. Zoals mijn moeder vroeger deed, zou ik vanalles inmaken. Weckpotten moeten mij maanden voorzien van groente en fruit. De diepvries draait ook op volle toeren.

Alle dekens in huis worden verzameld en als een egel rol ik me op in bed. Een stapel boeken en DVD’s (nou goed, HBO) en muziek tegen de wakkere uurtjes. En ik kom pas weer naar buiten bij de eerste lenteregen.

De laatste mooie glimlach van het jaar

Je weet nooit wanneer het de laatste mooie dag van het jaar is. Qua weer dan. Daarom moet je er maar elke zonnige najaarsdag vanuit gaan.

Volgens mij was het vandaag die dag.

Dus tijd om nog een keer buiten van de tuin te genieten.

Maar ja, ook tijd om de bladeren bij elkaar te vegen. Nu zijn ze nog mooi, droog en rood en klinkt het naar vroeger als je er doorheen loopt. Straks zijn ze nat en zwart en sta ik vloekend in de kou de drap bij elkaar te schrapen.

Terwijl ik de groencontainer vul klinken de tuingeluiden van het afgelopen jaar om me heen. Een geslaagde barbecue (en een mislukte), feestjes, late avonden op de tuinbank, kinderen kruipend door het gras.

Tussen de bladeren liggen overrijpe druiven. Dit jaar geen jam met meer pitjes dan vruchtvlees. Of wijn die alleen met een zoetje te drinken is. De merels hebben mogen oogsten deze keer. En hebben er een paar over het hoofd gezien.

In huis ruikt het naar pompoensoep. Een grote ketel wordt verdeeld in kleine diepvriesbakjes. Ook dat hoort bij het aankomende seizoen.

De herfst is eigenlijk als het einde van een feestje. De voorbereidingen deed je in de lente. Tafels dekken, slingers en verlichting. Het feest was de zomer. Met aardbeien, bubbels, lantaarns. En nu sta je na afloop de glazen om te spoelen. De najaarszon is als de laatste gasten die nog even helpen opruimen. Een hele fijne bijkomstigheid. Dan slaat de moeheid toe. Na het afscheid op de gang loop je meteen naar boven. Richting een diepe winterslaap.