Bloemencasanova

Her en der stonden ze laatst weer door mijn stad: emmers met zonnebloemen. Zonder een bloemenverkoper erbij welteverstaan.

Als ik de eerste voorbij loop, verwacht ik een sjouwende koerier. Die even de tijd heeft genomen zijn bezweette voorhoofd af te vegen. Om daarna de laatste emmer naar binnen te dragen.

Nee dus.

Bij de tweede emmer zie ik dat er een kaartje bij staat. Het is de bedoeling dat je een zonnebloem pakt en aan een vriend, je moeder of buur gaf.

Wat een mooi gebaar! Net zoals tien jaar geleden af en toe iemand op een plein stond met zo’n ‘free hugs’ bordje (tegenwoordig vind ik het beetje irritant worden, dat gratis geknuffel de hele tijd).

En de afgelopen jaren werd er olijk op los gebreid om straatlantaarns te voorzien van een colletje. Het zogenaamde ‘wildbreien’. Je lost er geen grote wereldproblemen mee op, maar het tovert wel bij menigeen een glimlach op het gezicht. Of op zijn minst een hond die verrast opkijkt als zijn vaste pispaal een wolle trui aan heeft.

Zo is nu dus de Geheimzinnige Bloemenuitdeler aan het werk.

Ik stelde me de man (waarom eigenlijk een man? Nee, het was een vrouw!) voor: de emmers ’s nachts door de stad dragend. Stiekem. Om ’s ochtends het winkelend publiek te verrassen. En een golf van vreugde en verrassing te verspreiden.

Als een stille aanbidder ziet ze vanaf een terrasje hoe mensen naar de zonnebloemen kijken. En aarzelend een, misschien wel twee bloemen, meenemen.

Het moment dat de zonnebloem aan de ander wordt overhandigd, ziet ze niet. Maar daar gaat het niet om.

Bij de derde emmer zie ik dat er een naam onder een kaartje staat. Van een bloemenzaak. En op de terugweg – toch ietwat gedesillusioneerd – zie ik op de brug twee mannen sjouwen met emmers met zonnebloemen. Gewoon overdag dus.

Weg romantisch beeld van de Bloemencasanova. Uiteindelijk moet er geld verdiend worden. En dus ook reclame gemaakt worden.

Dit is dan wel de betere versie.

In mijn eigen straat zie ik hoe een klein meisje haar opa een zonnebloem geeft. “Hoe kom je daar nou aan?” vraagt de man.

“Gewoon. Voor jou!”

Kinderen die vragen…

Om sommige dingen kun je maar beter niet vragen.

December is in zicht. En aangezien ik de twijfelachtige eer heb om in de feestmaand jarig te zijn, komt zo rond deze tijd altijd de vraag van Lief: “Heb je nog cadeau-ideeën?” Hij heeft dan weer de twijfelachtige eer om het cadeaufestijn te coördineren. Familie en vrienden kunnen bij hem terecht voor tips.

[Even een intermezzo: jaren geleden kwam een vriendin geschrokken naar mij toe. “Weet je wel dat jouw vriend denkt dat jij graag een papierversnipperaar voor je verjaardag wil?” Kennelijk had ik een keer mijn oog op een dergelijk apparaat laten vallen, en gezegd dat dat toch wel handig is. Voor op kantoor. Als je iets wil versnipperen. Niet wetende dat Lief dit meteen op mijn cadeaulijstje zou zetten. Ik moet komende periode dus heel goed opletten wat ik allemaal ‘leuk’ vind.]

En het hele jaar door zie ik altijd leuke, mooie, te dure, grappige cadeautjes voor mezelf. Van die dingen die je niet zelf zou kopen, maar dolblij van zou worden als je ze krijgt. Vanaf half november zijn die dingen dus uit de winkels verdwenen. Ook mijn hoofd is op dat gebied leeg. En blijft het stil als Lief zijn cadeauvraag stelt. Je hoort nog net geen krekel in de verte.

Dezelfde stilte ervaar ik als ik in een boekenzaak sta. Of bibliotheek. Nog zoveel dat ik wil lezen, maar overvallen door de muren vol titels weet ik er geen een (lang leve het lijstje in mijn slimme telefoon). Ik ervoer hetzelfde als ik in een CD-zaak of videotheek stond (weet u nog?). De veelheid aan mogelijkheden slaat dood, lijkt het wel.

Als ik bewust een uurtje in plan voor deze blog – thee gezet, muziekje aan, lege pagina op mijn laptop – dan komt diezelfde krekel weer. Omver geblazen door zo’n tumble weed. Een immense woestijn in mijn hoofd. Sta ik met een volle boodschappenkar in de supermarkt. Dan vliegt de inspiratie me om de oren. Een creatieve ingeving kun je kennelijk niet afdwingen.

Dus om sommige dingen moet je gewoon niet vragen. En al zeker niet om een papierversnipperaar.